صفحهٔ دل بی خط زخم تو فرد باطلست

آبرو آیینهٔ ما را ز جوهر حاصلست

گر همه حرف حق است آندم که گفتی باطلست

هرچه بیرون آمد از لب ، خارج آهنگ دلست

نیست از دست تو بیرون اختیار صید ما

پنجهٔ رنگین چوگل تا غنچه می سازی دلست

در ره تسلیم ، پر بی خانمان افتاده ایم

بر سر ما سایه ای گر هست ، دست قاتلست

بر سبکباران گرانان را بود سبقت محال

هر قدم زبن کاروان بانگ جرس در منزلست

پنبهٔ داغ مرا با حرف راحت کار نیست

گر بیاض من خطی پیدا کند درد دلست

آب می گردد ز شبنم صبح تا دم می زند

سینه چاکان را نفس بر لب رساندن مشکلست

صدق کیشان را فلک در خاک بنشاند چو تیر

سرو این گلشن به جرم راستی پا در گلست

هیچکس افسردهٔ زندان جمعیت مباد

قطره تا گوهر نمی گردد به دریا واصلست

هر طرف مژگان گشایی حسرت دل می تپد

هر دو عالم گرد بال افشانی یک بسملست

در وطن هم صاف طینت را ز غربت چاره نیست

گوهر این بحر را گرد یتیمی ساحلست

امتیاز حسن و عشق از شوق کامل برده اند

می رود ازکف دل و در چشم مجنون محملست

نرم خویان را نباشد چاره از وضع نیاز

هرکجا آبی ست بیدل سوی پستی مایلست